zaterdag 2 juni 2012

Charles, Jewel, Jolanda en Tofik

Woensdag maakte het Sierra Leone Tribunaal in Den Haag de strafmaat van Charles Taylor bekend, de ex-president van Liberia. Vijftig jaar cel. Geëist was 80 jaar, maar de rechtbank vond 50 jaar genoeg voor de 64-jarige, onberispelijk geklede gentleman. Het legertje duurbetaalde advocaten dat hem bijstaat, zal ongetwijfeld hun cliënt adviseren in beroep te gaan. Dan kan de kassa nog even door rinkelen. Hoe wordt dat toch allemaal betaald, vraag je je wel eens af. In het geval van Taylor is het antwoord snel gevonden. In het zeer goed gedocumenteerde boek ‘The Mask of Anarchy’ beschrijft Stephen Ellis hoe Taylor in zijn guerrillatijd, voorafgaand aan zijn presidentschap (1997-2003), met zijn National Patriotic Front of Liberia een zeer groot deel van Liberia als een persoonlijk wingewest exploiteert. De export van diamant, hout, rubber, goud en ijzer gaat gewoon door, maar deze keer handelen westerse bedrijven met Charles ‘Ghankay’ Taylor. Zijn inkomen wordt in de jaren dat hij ongestoord zijn gang kon gaan (1990-1994) geschat op $400 miljoen.
Hier, in Liberia, was er weinig opwinding merkbaar over de strafmaat. Een paar weken geleden berichtten  kranten wel dat een twintigtal organisaties een ‘breed front’ vormden om activistisch op te komen voor de vrijlating van Taylor, maar daar is verder nooit meer iets van vernomen.

Vrijdag had ik een afspraak met senator Jewel Howard-Taylor. Zij trouwde in 1997 met Charles Taylor en scheidde in 2006 van hem. De volle presidentsperiode was zij dus Liberia’s First Lady. Ik ontmoet een zeer gisse, alerte en vrolijke dame in haar goed georganiseerde kantoor in het parlementsgebouw. Grote prenten van Christus en Obama hangen gebroederlijk naast elkaar aan de wand. En herinneringen, zoals een gezellige foto van de presidentiële echtparen Chirac en Taylor. Ik moet enkele activiteiten met en voor parlementsleden organiseren, zoals een seminar over ‘gender budgeting’ en een ‘fact finding mission’ naar de (hoogst beroerde) stand van zaken  op het gebied van de volkshuisvesting. Daarvoor doe ik ook een beroep op Jewel Howard-Taylor: zij is immers voorzitter van voor deze onderwerpen relevante senaatscommissies. Ze reageert positief en enthousiast op mijn voorstellen. In niets is te merken dat haar ex twee dagen eerder in Den Haag is veroordeeld tot 50 jaar. Als ik haar vertel dat ik ook een tijd senator ben geweest, en wel in het Nederlandse Den Haag, reageert ze vrolijk’ Ha, er is dus nog een leven na de senaat!’

GroenLinks is het spoor bijster

Vandaag (zaterdag)  kreeg ik een e-mail van Heleen Weening, ook al uit Den Haag, en partijvoorzitter van GroenLinks. Of ik al gestemd had op mijn favoriete lijsttrekkerkandidaat. Moeilijke vraag om te beantwoorden. Want ik heb wel gestemd, maar niet op mijn favoriete kandidaat. Ra ra, hoe kan dat?
Om mijn stem te verantwoorden heb ik mij deze week verdiept in het Lenteakkoord. Op de website van GroenLinks wordt beweerd dat (met CDA en VVD!) een belangrijke eerste stap is gezet naar een groene en sociale weg uit de crisis. Lees even mee: ‘Door toedoen van GroenLinks zijn de vijftien meest pijnlijke bezuinigingen van het kabinet-Rutte teruggedraaid, zoals de bezuinigingen op het pgb, passend onderwijs en natuur. Lage inkomens worden gecompenseerd, waardoor de pijn van de crisis eerlijk wordt verdeeld. Groene en sociale maatregelen worden doorgevoerd. Vervuilers gaan betalen en vergroeners gaan verdienen.’
Nu is op de website van GroenLinks de integrale tekst van het Lenteakkoord niet te vinden. Zou de partijleiding zo dom zijn te denken dat daarmee deze kritische GroenLinkser te misleiden is?
Is de bezuiniging op het Persoons Gebonden Budget (PGB) teruggedraaid? Nee! In het lenteakkoord valt te lezen dat met €150 miljoen structureel deze maatregel wordt ‘verzacht’. Inderdaad, want het kabinet Rutte had €900 miljoen ingeboekt. Volgens het CPB kon maar op 600 miljoen worden gerekend. Hoe het ook zij: er worden dus altijd nog honderden miljoenen op het PGB bezuinigd volgens dit Kunduzakkoord.
Van Bijsterveld wilde jaarlijks 300 miljoen bezuinigen op het passend onderwijs – en de Tweede Kamer besloot daartoe. Het Lenteakkoord trekt er 100 miljoen voor uit om dit ‘terug te draaien’. Inderdaad, het Lenteakkoord maakt 200 miljoen vrij voor een intensivering van natuurmaatregelen. Bleker wilde 300 miljoen bezuinigen. Dat wordt dus nu voor 2/3e teruggedraaid. Is dat een groene maatregel te noemen? 

Wie van de drie? (Foto: NRC)
 ‘Lage inkomens worden gecompenseerd.’ Oh ja? Het koopkrachtplaatsje bij het Lenteakkoord kan daar geen uitsluitsel over geven. Terecht wordt op de allerlaatste blz. van het Lenteakkoord opgemerkt (maar ja, wie leest dat nog?) dat er een ‘belangrijke onzekerheid’ is omdat loon- en inflatieontwikkeling zich moeilijk laten voorspellen en de effecten van andere maatregelen, zoals bezuinigingen op de kinderopvangtoeslag, niet zijn meegerekend.
Wie in het Lenteakkoord het begin ziet van fundamentele sociale en groene hervormingen is het spoor bijster. De woningmarkt gaat voor starters nog meer op slot. Het sneller verhogen van de AOW en het aantasten van WW en ontslagrecht gaan niet gepaard met maatregelen die outsiders op de arbeidsmarkt meer kansen biedt. In het onderwijs wordt visieloos in de marge wat heen en weer geschoven
Het is diep treurig dat GroenLinks hierin is meegegaan en als een vaandeldrager met de borst vooruit zich het Lenteakkoord toe-eigent. Er is niets van Kunduz geleerd, integendeel, de Kunduz aanpak wordt nu als strategische meesterzet herhaald. Dat is het inderdaad, als GroenLinks er nu definitief voor heeft gekozen om in het politieke midden te bivakkeren.
Jolande Sap denkt met het Lenteakkoord als belangrijke verworvenheid de strijd om het lijsttrekkerschap én daarna de verkiezingen te winnen. Tofik Dibi is met zijn Kunduz-gedraai en D66-oriëntatie voor mij geen geloofwaardig alternatief. Jolande Sap heeft haar krediet –en dat had ze ondanks Kunduz- nu ook verspeeld.
Ik heb dus op kandidaat ‘Blanco’ gestemd.